دلبرم را پر طوطی بر شکر خواهد فتاد

هر نفس کو جلوهٔ کبک دری خواهد نمود

چون بدیدم لعل او گفتم دل شوریده ام

از سرشک و چهره دارم وجه سیم و زر ولی

بسکه چون فرهادم آب دیدگان از سر گذشت

دشمن ار با ما بمستوری در افتد باک نیست

تشنه ام ساقی بده آبی روان کز سوز عشق

دل بنکس ده که او را جان بلب خواهد رسید

بگذر ای زاهد که جز راه ملامت نسپرد

باده نوش اکنون که چین در زلف گلرویان باغ

کار خواجو با تو افتاد از جهان وین دولتیست