امام شهر بمحراب می رود سرمست

خیال او گذر صبر بر دلم در بست

که رفته است عنانم ز دست و تیر از شست

مگر بجرعهٔ دردی کشان باده پرست

کسی که کرد صبوحی به بزمگاه الست

که شمع شادیم از تند باد غم بنشست

بسا که زلف تو چشم دلاوران بشکست

از آن چو شاخ گلش می برند دست بدست