ای جان جهان جان وجهان برخی جانت

چون وصف دهان تو کنم زانکه در آفاق

گو شرح تو ای آیت خوبی دگری گوی

گرمدعی از نوک خدنگت سپر انداخت

ای گلبن خندان بچنین حسن و لطافت

هر لحظه ترا با دگران گفت و شنیدی

گر خلق کنندم سپر تیرملامت

تا رخت تصوف بخرابات نیاری

باید که نشان در میخانه بپرسی

خواجو نکشد میل دلت سوی صنوبر

زینسان که توئی غرقهٔ دریای مودت