دردا که یار در غم و دردم بماند و رفت

مخمور بادهٔ طرب انگیز شوق را

گفتم مگر بحیله بقیدش در آورم

چون صید او شدم من مجروح خسته را

جانم چو رو به خیمه روحانیان نهاد

خون جگر چون در دل من جای تنگ یافت

گل در حجاب بود که مرغ سحرگهی

چون بنده را سعادت قربت نداد دست

برخاک آستان تو خواجو ز درد عشق