هیچکس نیست که منظور مرا ناظر نیست

ایکه از ذکر بمذکور نمی پردازی

نسبت ما مکن ای زاهد نادان به فجور

گر چه خلقی شده اند از غم لیلی مجنون

هر دل خسته که او صدرنشین غم تست

زآتش عشق تو آن سوز که در باطن ماست

گر ز سودای تو ای نادرهٔ دور زمان

چون توانم که بپایان برم این دفتر ازآنک

من بغیرتو اگر کافرم انکار مکن

به صبوری نتوان جستن ازین درد خلاص

ای عزیزان اگر آن یوسف کنعانی ماست

قاصرست از خرد آنکس متصور باشد

گر چه خواجو ز تو یک لحظه نگردد غائب

نه من دلشده دارم سر پیوندت و بس