هیچ روئی نیست کز چرخ سیه رو زرد نیست

در جهان مردی نمی بینم که از دردی جداست

گر نه بوی دوستان آرد نسیم بوستان

سرد باشد هر که او بی مهرروئی دم زند

درد دل را گفتم از وصلش دوا سازم ولیک

بی فروغ طلعتش گو مه ز مشرق بر میا

چون غبار هستیم بنشست گفتم روشنست

کی گمان بردم که هر چند از جهان خون می خورم

تا نپنداری که خواجو با رخ زردست و بس