مگذر ای یار و درین واقعه مگذار مرا

اگرم زار کشی می کش و بیزار مشو

چون در افتاده ام از پای و ندارم سر خویش

بی گل روی تو بس خار که در پای منست

برو ای بلبل شوریده که بی گلروئی

هر که خواهد که بیک جرعه مرا دریابد

تا شوم فاش بدیوانگی و سرمستی

چند پندم دهی ای زاهد و وعظم گوئی

ز استانم ز چه بیرون فکنی چون خواجو