ترا که طرهٔ مشکین و خط زنگاریست

فغان ز مردم چشمت که خون جانم ریخت

از آن دو چشم توانای ناتوان عجبست

بیا که در غم هجر تو کار دیدهٔ من

ندانم این نفس روح بخش جان پرور

شنیده ام که ز زر کارها چو زر گردد

به حضرتی که شهانرا مجال گفتن نیست

مده بدست سر زلف دوست خواجو دل

چنین که طرهٔ او را شکسته می بینی