یاقوت روان بخش تو تا قوت روانست

آن موی میان تو که سازد کمر از موی

در موی میانت سخنی نیست که خود نیست

تا پشت کمان می شکند ابروی شوخت

با ما به شکر خنده درآ زانکه یقینم

گفتند که آن جان جهان با تو چنان نیست

پنداشت که ما را غم جانست ولیکن

عمری بتمنای رخش می گذرانیم

در کنج صوامع مطلب منزل خواجو