حدیث من گل صد برگ گلشن جانست

دلم چو مرغ چمن روز و شب در افغانست

روان خسته ام از دست دل پریشانست

سفینه ساز و میندیش ازینکه طوفانست

اگر نظر بحقیقت کنی سلیمانست

که نزد اهل مودت ورای درمانست

چرا که جایگه گنج کنج ویرانست

عجب مدار که آن عین آن حیوانست

غریب نیست که اورنگ ماه کنعانست

نه هر که لاف سخن می زند سخندانست

بگیر ملکت معنی که مملکت آنست