باغ و صحرا با سهی سروان نسرین برخوشست

غنچه چون زر دارد ار خوش دل بود عیبش مکن

کاشکی بودی مرا شادی اگر دینار نیست

چون خلیل ار درمیان آتش افتادم چه باک

ایکه می گوئی مرا با ماهرویان سرخوشیست

بی لب شیرین نباید خسروی فرهاد را

گر چمن خلدست ما را بی لبش مطلوب نیست

هر کرا بینی بعالم دل بچیزی خوش بود

باده در ساغر فکن خواجو که بر یاد لبش