گفت خاموش که آن فتنه دور قمرست

گفت کان زلف و جبین نیست که شام و سحرست

گفت بگذر ز جهان زانکه جهان بر گذرست

گفت کاین دلشده را بین که چه کوته نظرست

گفت داروی دلت صبر و غذایت جگرست

گفت درد دل این سوخته دلمان تبرست

گفت از افغان توام شب همه شب دردسرست

گفت این سر سبک امروز ز دستی دگرست

گفت شک نیست که کام دل طوطی شکرست