101
غزل شمارهٔ ۹۸
آن زمان کو زلف را سر می برد
از صبا پیوند عنبر می برد
در غم زنجیر مشکینش فلک
هر زمان زنجیر دیگر می برد
در جمال روی او نظارگی
دست را حالی به خنجر می برد
پس عجب نی گر رگ ایمان ما
نیش آن مژگان کافر می برد
این عجب تر، کان لب نوشین به لطف
گردنان را سر به شکر می برد
گفت خاقانی نه مرد درد ماست
زین بهانه آبش از سر می برد