بگشا نقاب رخ که ز ره بر در آیمت

بنشان خروش زیور و بنشین به بانگ در

آمد کبوتر تو و نامه رساند و گفت

بربسته زر چهره به پای کبوترت

مهتاب وار در خزم از روزن آنچنانک

یا از کنار بام چو سایه درافتمت

تا آفتاب دامن زرکش کشان به ناز

رفتم که از پی تو به دامن زر آورم

از شرم آنکه نیست ره آورد به ز جان

بر خاک نیم روی نهم پیش تو چو سگ

بر پایت از سگان کیم من که سر نهم

بینی ز اشک روی که چون پشت آینه

بر بوی آنکه بوی تو جان بخشدم چو می

روی تو خوان سیم و لبت خوش نمک بود

چون ماه سی شبه که به خورشید درخزد

تو دود برکنی و در آتش نهیم نعل