به دو میگون لب و پسته دهنت

به زره پوش قد تیر وشت

به حریر تن و دیبای رخت

به دو نرگس، به دو سنبل، به دو گل

به می عبهر آن سرخ گلت

به گهرهای تر از لعل لبت

به فروغ رخ زهره صفتت

به نگین لب و طوق غببت

به دو مخمور عروس حبشیت

به بناگوش تو و حلقهٔ گوش

به سرشک تر و خون جگرم

به شرار دل و دود نفسم

به نیاز دل من در طلبت

به دو تا موی که تعویذ من است

به نشانی که میان من و توست

که مرا تا دل و جان است بجای

دوست تر دارمت از هر دو جهان

تو بمان دیر که خاقانی را