ای دل به عشق بر تو که عشقت چه درخور است

درد کهنت بود برآورد روزگار

شهری غریب دشمن و یاری غریب حسن

گفتم مورز عشق بتان گرچه جور عشق

اینجا و در دمشق ترازوی عاشقی است

اکنون که دیدی آن سر زنجیر مشک پاش

جوجو شدی برابر آن مشک و طرفه نیست

از کس دیت مخواه که خون ریز تو تویی

خاقانی است و چند هزار آرزوی دل

بیچاره زاغ را که سیاه است جمله تن