138
غزل شمارهٔ ۴۴
ای باد صبح بین که کجا می فرستمت
نزدیک آفتاب وفا می فرستمت
این سر به مهر نامه بدان مهربان رسان
کس را خبر مکن که کجا می فرستمت
تو پرتو صفائی از آن، بارگاه انس
هم سوی بارگاه صفا می فرستمت
باد صبا دروغ زن است و تو راست گوی
آنجا برغم باد صبا می فرستمت
زرین قبا زره زن از ابر سحرگهی
کانجا چو پیک بسته قبا می فرستمت
دست هوا به رشتهٔ جانم گره زده است
نزد گره گشای هوا می فرستمت
جان یک نفس درنگ ندارد گذشتنی است
ورنه بدین شتاب چرا می فرستمت؟
این دردها که بر دل خاقانی آمده است
یک یک نگر که بهر دوا می فرستمت