96
غزل شمارهٔ ۴۰۰
لاله رخا سمن برا سرو روان کیستی
سنگ دلا، ستم گرا، آفت جان کیستی
تیر قدی کمان کشی زهره رخی و مهوشی
جانت فدا که بس خوشی جان و جهان کیستی
از گل سرخ رسته ای نرگس دسته بسته ای
نرخ شکر شکسته ای پسته دهان کیستی
ای تو به دلبری سمر، شیفتهٔ رخت قمر
بسته به کوه بر کمر، موی میان کیستی
دام نهاده می روی مست ز باده می روی
مشت گشاده می روی سخت کمان کیستی
شهد و شکر لبان تو جمله جهان از آن تو
در عجبم به جان تو تاخود از آن کیستی