چو عمر نامده هم اعتماد را به نشایی

چو عمر رفته ز دستم نداند آنکه کی آیی

تو همچو عمر جوانی، برو نه اهل وفایی

که او به ترک سزا بود و تو به هجر سزایی

برفتی از سر غفلت نپرسمت که کجایی

ولی تو شیفته چون عمر بیش بند نپایی

که عمر من ز تو آموخت این گریخته پایی

که عمر کاهی اگرچه نشاط دل بفزایی

که هم چو عید به سالی دوبار روی نمایی

به یاد نارمت ایرا که یادگار بلایی

ز عمر نشمرم آن ساعتی که پیش من آیی

به آب دیده ز عشقت که زهر عمر گزایی

که تو به تازگی عمر هم چو گل به نوایی

نه نقد وقت بری کیسهٔ حیات ربایی

دوباره عمر شمارم که یابم از تو جدایی

چو غم نتیجهٔ عمری چو عمر دام بلایی

به زر مرا چه فریبی که کیمیای جفایی

نپرسم از تو که چون عمر زود سیر چرایی

که کم عیاری اگرچه چو عمر بیش بهایی