آن کز می خواجگی است سرمست

بی آنکه کسی فکند او را

مرغی که تواش همای خوانی

از پنجرهٔ صلاح برخاست

قلب سخن شکسته نامان

گیرم که دلی درستمان نیست

تو طعنه زنی و ما همه کوه

خاقانی را اگر سفیهی

این هم ز عجایب خواص است