96
غزل شمارهٔ ۳۴۷
هر زمان بر جان من باری نهی
وین دل غم خواره را خاری نهی
بس کم آزار می نپندارم که تو
مهر بر چون من کم آزاری نهی
هر کجا برداری انگشت جفا
زود بر حرف وفاداری نهی
هیچت افتد کاین دل دیوانه را
از سر رغبت سر و کاری نهی
پای اگر در کار من ننهی به وصل
دست شفقت بر سرم باری نهی
ور ببخشی بوسهٔ آخر به لطف
مرهمی بر جان افگاری نهی
کار خاقانی بسازی زین قدر
کار او را نام بی کاری نهی