طیره منشین که قیامت برخاست

کان نه غمزه است که شمشیر قضاست

بر سر این همه خشم تو چراست

مرو از جای که صحبت برجاست

بر کسی کو به تو انگشت نماست

خود خیال تو بر این گفته گواست

بستهٔ دیدهٔ هر خس نه رواست

که همه شهر حدیث تو و ماست

عذر آن کرده به جان خواهد خواست