91
غزل شمارهٔ ۳۳۲
جان بخشمت آن ساعت کز لب شکرم بخشی
دانم که تو ز آن لب ها جانی دگرم بخشی
تب هاست مرا در دل و نیشکرت اندر لب
آری ببرد تب ها گر نیشکرم بخشی
با تو به چنین دردی دل خوش نکنم حقا
الا که به عذر آن دردی دگرم بخشی
دوشم لقبی داد، کمتر سگ کوی خود
من کیستم از عالم تا این خطرم بخشی
تو ترک سیه چشمی، هندوی سپیدت من
خواهی کلهم سازی، خواهی کمرم بخشی
پروانهٔ جان بازم پر سوختهٔ شمعت
می افتم و می خیزم تا باز پرم بخشی
از غمزه و لب هردم، دریا صفتی با من
گه کشتن من سازی، گاهی گهرم بخشی
گفتی که به خاقانی وقتی گهری بخشم
بخشود نیم بالله وقت است اگرم بخشی