ای سرو غنچه لب ز گلستان کیستی

با لعل نیم ذرهٔ خندان چو آفتاب

ای آیتی که سجده کنم چون رسم به تو

پشت من از زبان شکسته شکست خورد

مهری نه بر زبانت و مهری نه بر دلت

چون شانهٔ سر است گل آلود پای دل

دوشت نیاز این جگر سوخته نبود

خاکی دلم در آتش و خون آب می شود

از دیده جرعه دان کنم از رخ نمک ستان

محراب جان مایی ازین مایه آگهم

بر هر صفت که داری خاقانی آن توست