ماه نو و صبح بین پیاله و باده

روز به شب کرده ای به تیرگی حال

از پی آن تا حصار غم بگشائی

جعد نشان بر جبین ساده و بنشین

تشنهٔ عیشی جز از مغان مستان آب

بیش ز بازار می مخر که به بازار

زر به بهای می جوینه مکن گم

می که دهی صاف ده چو آتش موسی