سرمستم و تشنه، آب در ده

در حجلهٔ جام آسمان رنگ

آن خون سیاوش از خم جم

یاقوت بلور حقه پیش آر

تا ز آتش غم روان نسوزد

تا جرعه ادیم گون کند خاک

مندیش که آب کار ما رفت

کس در ده نیست جمله مستند

زلف تو کمند توسنان است

خاقانی را دمی به خلوت