134
غزل شمارهٔ ۲۹۸
چه کرده ام بجای تو که نیستم سزای تو
نه از هوای دلبران بری شدم برای تو
مده به خود رضای آن که بد کنی بجای آن
که با تو داشت رای آن که نگذرد ز رای تو
دل من از جفای خود ممال زیر پای خود
که بدکنی بجای خود که اندر اوست جای تو
مکن خراب سینه ام، که من نه مرد کینه ام
ز مهر تو بری نه ام، به جان کشم جفای تو
مرا دلی است پر زخون ببند زلف تو درون
پناه می برم کنون به لعل جان فزای تو
مرا ز دل خبر رسد، ز راحتم اثر رسد
سحرگهی که در رسد نسیم دل گشای تو
رخ و سرشک من نگر که کرده ای چو سیم و زر
تبارک الله ای پسر قوی است کیمیای تو
نه افضلم تو خوانده ای، به بزم خود نشانده ای
کنون ز پیش رانده ای، تو دانی و خدای تو