رخش حسن ای جان شگرفی را به میدان درفکن

عشق را گه تاج ساز و بر سر عشاق نه

عالمی از عشقت ای بت سنگ بر سر می زنند

نیکوان خلد بالای سرت نظاره اند

تن که باشد تا به خون او کنی آلوده تیغ

کفر و ایمان را بهم صلح است خیز از زلف و رخ

آخر ای خورشید خوبان مر تو را رخصت که داد

شاید ار سرنامهٔ وصل تو نام دیگر است