دست از دو جهان کشیده خواهم

گوئی که رسم به اهل رنگی

جستم دل آشنا و تا حشر

نوشی به یقین نماند لیکن

تا خوشی نفسی به دست نارم

از ناوک صبح بهر روزی

تا گوهری در کنار ناید

از روزن هر دلی چو خورشید

گر سایهٔ دوستی ببینم

بس مار گزیدهٔ وجودم

چون تشنه شوم به رشتهٔ جان

چشمم می لعل راوق افشاند

هم زهر دهد چو شاخ سنبل