آگه نه ای که بر دلم از غم چه درد خاست

بر سینه داغ واقعه نقش الحجر بماند

جان شد سیاه چون دل شمع از تف جگر

هم سنگ خویش گریهٔ خون راندم از فراق

در کار عشق دیده مرا پایمرد بود

دل یاد کرد یار فراموش کی کند

دل تشنهٔ مرادم و سیر آمده ز عمر

دردا که بخت من چو زمین کند پای گشت

در تخت نرد خاکی اسیر مششدرم

خصمم که پایمال بلا دید دست کوفت

گر باد خیزد ای عجب از دست کوفتن

خاقانیا منال که غم را چو تو بسی است