77
غزل شمارهٔ ۲۴۹
دل به سودای بتان دربسته ام
بت پرستی را میان دربسته ام
دل بتان را دادم و شادم بدانک
سگ به شاخ گلستان دربسته ام
پختهٔ غم های عشقم لاجرم
دم ز خامان جهان دربسته ام
گوش بنهادم به آواز صبوح
وز دم سبوح خوان دربسته ام
باز تسبیح آشکار افکنده ام
باز زنار از نهان دربسته ام
گردن امید خود را ناقه وار
بس جرس ها کز گمان دربسته ام
لاشهٔ عمر از هوس خوش می رود
مهرهٔ رنگینش از آن دربسته ام