از تف دل آتشین دهانم

ترسم که چو صبر از غم تو

فریاد کز آتش دل من

بالای سر ایستاد روزم

مشتی خاکم سبکتر از باد

گر آهن نیستی تف آه

چون ریمهن ز بند آهن

لب تشنه ترم ز سگ گزیده

وز کوی کس آب چون توان خواست

دور از تو ز بی تنی که هستم

مجهول کسی نیم، شناسند

از من اثری نماند ماناک