99
غزل شمارهٔ ۲۳۲
ای قوم الغیاث که کار اوفتاده ایم
یاری دهید کز دل یار اوفتاده ایم
از ره روان حضرت او بازمانده ایم
از کاروان گسسته و بار اوفتاده ایم
در صدر دیده ای که چه اقبال دیده ایم
بر آستان نگر که چه زار اوفتاده ایم
از من دواسبه قافلهٔ صبر درگذشت
ما در میان راه و غبار اوفتاده ایم
اندر بلا همی کندم آزمون بلی
در آتش از برای عیار اوفتاده ایم
ای کاش یار غار نرفتی ز دست من
اکنون که پای بر دم مار اوفتاده ایم
خاقانی عزیز سخن بودم ای دریغ
آخر چه اوفتاد که خوار اوفتاده ایم