در سینه نفس چنان شکستم

دل آتش غصه در میان داشت

بردم به سرشک خون شبیخون

از ناله در آن گران رکابی

از بس که زدم در سحرگاه

بر مرده دلان به صور آهی

چو ناوکیان به ناوک صبح

با صف حواریان صفه

هر خار که گلبن طمع داشت

دیدم که زبان سگ گزنده است

ترسم که برآرد آشکارا

آب رخم آتش جگر برد

من بودم و یک کلید گفتار

چون طبع طفیل آرزو بود

هر روز هزار تازیانه

روئین دژ آز را گشادم

خاقانی دل شکسته ام لیک