از دهر غدر پیشه وفائی نیافتم

بر رقعهٔ زمانه قماری نباختم

آن شما ندانم و دانم که تا منم

سایه است هم نشینم و ناله است هم دمم

ای سایه نور چشمی و ای ناله انس دل

از دوستان عهد بسی آزموده ام

زین پس برون عالم جویم وفا و عهد

بر سینه شاخ شاخ کنم جامه شانه وار

مانا که مردمی به عدم بازرفت از آنک

در بوستان عهد شنیدم که میوهاست

زان طبخ ها که دیگ سلامت همی پزد

بر زخمها که بازوی ایام می زند

خاقانیا بنال که بر ساز روزگار