کو صبح که بار شب کشیدم

صبرم نکشید تا سحر زآنک

جان هم نکشد به حیله تا روز

زنده به امید صبح ماندم

دارم ز خمار چشم میگون

صبحا به گلاب ژاله بنشان

بر چرخ کمان کشیدم از دل

تیرم همه بر نشانه شد راست

پر آبله شد لبم ز بس تف

گویند لب تو را چه افتاد

کردم طلب و نیافتم اهل

خاقانی وار خط واخواست