خسته ام نیک از بد ایام خویش

از سپیدی کار طالع بخت را

دل سبوی غم تهی بر من کند

دل هم از من دوست گیر است ای عجب

من به دندان گوشهٔ دل چون خورم

دل نه پیکان است، هم خون است و گوشت

آسمان هردم کشد وانگه دهد

کلبهٔ قصاب چند آرد برون

وام بستانم دهم خواهنده را

سایلان از من چنین خوش دل روند

سایل ار خرم شود زاکرام من

از برای شادی سائل به رنگ

دانگی از خود باز گیرم بهر قوت

کام من بالله که ناکام من است

دست همت بس فراخ آمد مرا

او به نسبت خوانده خاقانی مرا