کشد مو بر تن نخجیر تیر از شوق پیکانش

همین بس در بهارستان محشر خون بهای من

گل پیمانه در دستش ز خجلت غنچه می گردد

نشانش از که می پرسی سراغش از که می گیری

ببالد خرمی بر نوبهار او چه کم دارد

میان انجمن ناگفتنی بسیار می ماند

در آغوش دو عالم غنچهٔ زخمی نمی گنجد

من مخمور اگر مستم ز چشم یار می دانم

پریشان می شوی حال دل عاشق چه می پرسی

بنازم شان بی قدری من آن بی دست و پا بودم

ز نیرنگ هوا و از فریب آز خاقانی