رویم ز گریه بین چو گلین کاه زیر آب

ماهی تنی و می کنی از اشک من گریز

نی نی توراست عذر که مشک و میی بهم

تخم وفاست دانهٔ دل چون به دست توست

در اشک گرم غرقم و آنگاه سوخته

دریا کشم ز چاه غمت گر برآرم آه

همسایگان ز تف دلم برکنند شمع

گریم چنان که از دم دریای چشم من

آبم برفت و گر شنود سنگ آه من

ای در آبدار جوانی ز پیچ و خم

حال من و تو از من و تو دور نیست زانک

خاقانیا به چاه فرو گوی راز دل