زیرا که نه شب بود که تاریخ بقا بود

لیکن به سرا پردهٔ او بار مرا بود

بر صورت من راست چو خورشید سما بود

بر عشق وی این آه جهان سوز گوا بود

از من سخن عذر و ازو عین رضا بود

چه جای قدر بود و چه پروای قضا بود

با صورت وصلش همه آن وصف خطا بود

کای دل به جهان اینکه مرا بود که را بود

صاحب خبران صبح دم و باد صبا بود

پروانه ای اندر حرم شمع صفا بود

معراج دگر نوبت خاقانی ما بود