92
غزل شمارهٔ ۱۵۶
روی تو چون نوبهار جلوه گری می کند
زلف تو چون روزگار پرده دری می کند
والله اگر سامری کرد به عمری از آنک
چشم تو از سحرها ماحضری می کند
مفلسی من تو را از بر من می برد
سرکشی تو مرا از تو بری می کند
گر بکشم که گهی زلف دراز تو را
طرهٔ طرار تو طیره گری می کند
راضیم از عشق تو گر به دلی راضی است
لیک بدان نیست او جمله بری می کند
عقل نه همتای توست کز تو زند لاف عشق
می نشناسد حریف خیره سری می کند
عشوه گری می کند لعل تو و طرفه آنک
عقل چو خاقانیی عشوه خری می کند