دل عاشق به جان فرو ناید

خاکیی را که یافت پایهٔ عشق

ور دهد تاج عقل با دو کلاه

عشق اگر چند مرغ صحرائی است

سالها شد که مرغ در سفر است

حلقهٔ کاروان عشق آنجاست

عاقبت نیز جز به صد فرسنگ

تو ندانی که چیست لذت عشق

عشق خاص کس است خاقانی

عشق داند که قحط سال کسی است