جام می تا خط بغداد ده ای یار مرا

باجگه دیدم و طیار ز آراستگی

رخت کاول ز در مصطبه برداشتیم

سفر کعبه به صد جهد برآوردم و رفت

پیش من لاف ز شونیزیه شونیز مزن

گوئیم حج تو هفتاد و دو حج بود امسال

گوئیم کعبه ز بالای سرت کرد طواف

من در کعبه زدم کعبه مرا درنگشاد

دامن کعبه گرفتم دم من درنگرفت

شیرمردان در کعبه مرا نپذیرند

مغکده دید که من رد شدهٔ کعبه شدم

سوخته بید منم زنگ زدای می خام

حجرالاسود نقد همگان را محک است

زین سپس خال بتان بس حجرالاسود من

خانقه جای تو و خانهٔ می جای من است

باریا دین به بهشتت نبرد وز سر صدق

نیست در زهد ریائیت به جو سنگ نیاز

اندران شیوه که هستی تو، تو را یار بسی است

لاله می خورد که از پوست برون رفت تو نیز

می خوری به که روی طاعت بی درد کنی

گل به نیل تو ندارم من و گلگون قدحی

می خورم می که مرا دایه بر این ناف زده است

چند تهدید سر تیغ دهی کاش بدی

از تو منت نپذیرم که ملک وار چو شمع

منتی دارم اگر بر سر نطعم چو چراغ

کس به عیار فرستادی و گفتی که به سر

وز پی آنکه ز سر تو خبردار شوم

تیغ عیار چه باید ز پی کشتن من

تو نکوتر کشی ایرا تو سبک دست تری

کافر و مست همی خوانی خاقانی مرا