مستان نوال کس که وبال آشنای اوست

نه دل نه مرهمی که جراحت فزای اوست

یعنی که چون شکست نوازش دوای اوست

پر زر از آن کنند خون بهای اوست

او را ز زر چه سود که سودش بقای اوست