دی شبانگه به غلط تا به لب دجله شدم

بر لب دجله ز بس نوش لب نوش لبان

نازنینان عرب دیدم و رندان عجم

پیری از دور بیامد عجمی زاد و غریب

دهنش خشک و شکفته رخش از ابر مژه

تشنگی بایه برده به لب دجله فتاد

آب برداشتن از دجله مگر زور نداشت

شربتی آب طلب کرد ز ملاحی و گفت

پیر گفت ای فتی آن زر که ندارم چه دهم

آبی از دجله چوبینم که به پیری ندهند

بی درم لاف ز بغداد مزن خاقانی