گر دیده یک اهل دیده بودی

جان حلقه به گوش گوش گشتی

این قحط جهان کسی نبردی

کشتی حیات کم شکستی

می ترسد از آب دیده جانم

گر آهم خواستی فلک را

ور چشم فلک به شفقت استی

مرغ دلم زا زبان به رنج است

آویخته کی بدی ترازو

خاقانی اگر نه اهل جستی

هرچند جهان چنو ندیده است

با آن که تمامش آفریدند