گر به دل آزاد بودمی چه غمستی

غم همه ز آن است کشنای نیازم

گر به مشامی که بوی آز شنودم

تخم ادب کاشتم دریغ درودم

این که خرد را در ملوک نمودم

بد گهران را ستودم از گهر طبع

سرمهٔ عیسی که خاک چشم حواری است

گر ز پی ساز کار در الف آز

لاف پلنگی زنم و گرنه چو گربه

بخت غنود و به درد دل نغنودم

گفتی خاقانیا به شاهد و می کوش