اهل دلی ز اهل روزگار نیابی

گر دگری ز اتفاق هم نفسی یافت

خوش نفسی نیست بی گرانی کامروز

آینهٔ خاک تیره کار چه بینی

روز وفا آفتاب زرد گذشته است

نقطهٔ کاری کناره کن که زره را

بر سر بازار دهر خاک چه بیزی

دهر همانا که خاکبیزتر از توست

بگذر ازین آبگون پلی که فلک راست

قاعده عمر زیر گنبد بی آب

دست طمع کفچه چون کنی که به هردم

چرخ تهی کز پی فریب تو جنبد

کشت کرم را نه خوشه ماند و نه دانه

خاک جگر تشنه را ز کاس کریمان

جرعه بود یادگار کاس و بر این خاک

یاد تو خاقانیا ز داد چه سود است