کآیینهٔ خسان را زنگارها زدائی

چون من ز دست رفتم انگشت بر که خائی؟

دانستهٔ عیارم تا چندم آزمائی؟

تا چند خس پذیری؟ آخر نه کهربائی

بی خردگی رها کن خردم چو جو چه سائی

لیک از صفت چو ایشان دور از صف صفائی

یکتا بر آن کسی کز طفلی بود دوتائی

بر زر بخت آن کس بخشی تو کیمیائی

کو رخنه کرد روزن پشت از فراخ نایی

ای سوخته توانی کاین خام کم درائی