ای بلخیک سقط چه فرستی به شهر ما

آئی چو سیر کوبهٔ رازی به بانگ و نیست

دیگ هوس مپز که چو خوان مسیح هست

بد نثری و رسائل من دیده چند وقت

زرنیخ زرد و نیل کبود تورا ببرد

آری در آن، دکان که مسیح است رنگرز

سحر زبان سامری آسای من بخوان

عقدی ببند ازین گهر آفتاب کان

موی تو چون لعاب گوزنان شده سپید

باری ازین سپید و سیاه اعتبار گیر

پس ... نه ای و گرچه چو ... کلاه دار

خاقانی و حقایق طبع تو و مجاز